Keats! (01) Gert-Anne van der Bos: ‘Net myn lêste PC tink ik’

Gepubliceerd op 25 juli 2024

Tekst: Rynk Bosma
Foto's Henk Bootsma

Op 25 juni werd opslager Gert-Anne van der Bos 35 jaar en op het zo vertrouwde Sportveld aan de Stânfriesstrjitte in Reduzum is hij er wel uit: ‘Ik gean noch in jier troch, net myn lêste PC tink ik’. En gelijk heeft hij, het door blessures geteisterde kaatsjaar 2024 is te mager voor een opslager met zijn status om afscheid te nemen. Maar het ‘tink ik’ is een voorwaardelijke toevoeging.

Een ‘grimyt’ in het veld, charmant, toegankelijk en vriendelijk buiten de lijnen van het kaatsveld. Een kaatser met een voorbeeldige, ijzeren discipline die nimmer verzaakt. Niet op het trainingsveld, maar ook niet op een door het lot bepaalde partij. ,,Je binne in boechbyld yn it keatsen en dat jout bepaalde ferplichtingen tsjinoer de ferieningen dy’t in keatspartij hâlde’’, zo zegt hij. Het is bijna halverwege juli en het beroemde S-woord van ‘stoppen’ is sinds kort uit zijn kaatswoordenboek geschrapt.

Nu wellicht meer vanzelfsprekend dan eerder dit jaar. Want in de aanloop naar dit seizoen spookte het woord stoppen lange tijd als woord en overweging door zijn hoofd. Als een vertrouwd reisgezelschap, soms als een eng spook dat meereisde als de pijn weer eens ondraaglijk werd. Met aanvankelijk als extra frustratie dat het in medisch opzicht even heeft geduurd voordat de echte oorzaak van de pijn werd gevonden. Van der Bos noemt zich tot de partij in Dokkum van vorig jaar een ‘gelokkich man’ in alle opzichten en in al die andere opzichten buiten het kaatsen om is hij dat nog steeds.

Natuurlijk was het jaren geleden iets zwaarder toen hij het kaatsen moest combineren met de verbouwing van het huis in Mantgum met heit Hessel als toegewijde hulp. Het lot of het toeval wilde dat Van der Bos uitgerekend op de partij in Dokkum die blessure opliep. Precies in de periode van de glorie van maat Taeke Triemstra die in Dokkum klassementsleider zou kunnen worden in het puntenklassement aller tijden. Dat slaagde niet, maar het werd wel ‘Drie koningendag’ met de PC als norm in Dokkum. Van der Bos, Renze Hiemstra en Hendrik Kootstra waren alle drie koning op de PC geweest en wonnen ook in Dokkum.

,,It gebeurde yn ‘e twadde omloop, ik stapte yn in kûltsje mei myn setfoet, de lêste stap yn myn opslach.’’ Het vervelende was dat de juiste diagnose lang op zich liet wachten. Want ‘last van de enkel’ dekte de lading niet. Neem de partij in Pingjum in september vorig jaar. ,,Ik hie doe sa folle pine dat it wol in wike duorre hat ear’t ik wer rinne koe. Doe ha ik faak tocht fan as ik sa folle pine hâld en dat sa bliuwt, dan stopje

‘As ik net mear stride kin om de prizen dan hâld ik op’

Van fysio naar de medische röntgenscan. ,,Ik ha in mri-scan oanfrege en pas op de de ct-scan kaam it derút.’’ Een breuk in het voetwortelbeen boven op de voet. ,,Je moasten it hast witte om te sjen dat dy breuk der siet.’’ Toch was het een opluchting dat de fysieke ‘vijand’ eindelijk gesignaleerd was, want leven in de onzekerheid van het niet weten is ook slopend. ,,Yn febrewaris bin ik opereard, ik ha doe alve wiken thús sitten. Fûn it muoilik, want as je jild krije moatte je der ek wat foar dwaan, sa fyn ik. Ik wurkje yn de bou en ha hart foar de saak en dan falt it net ta thús te sitten.’’
Van gips naar ski-schoen en toen in maart de linker voet pijn begon te doen vreesde Van der Bos meteen het ergste, een breuk in het middenvoetsbeentje. ,,Gelokkich wie it oerbelêsting troch dat ik my te folle ferhâlde.’’ Het vooruitzicht van ‘in mei mag je weer sporten’ gaf moed en hoop. Zelf wilde Van der Bos in Sint Annaparochie starten maar hij zwichtte voor het dreigement van Peter Tolsma: ‘Ast dat dochst sikest mar in oare trener.’

Inmiddels nadert de PC in Franeker en het traject van Van der Bos naar een terugkeer naar de top kende een aantal logische hindernissen. ,,Net yn pine, mar wol yn spieren fansels.’’ Want intensiever gebruik van de beenspieren doet natuurlijk een aanslag op de kuitspieren en de achillespees. De partij in Wijnaldum op de eerste klas betekende vier omlopen en in de finale ,,Wienen de krachten fuort.’’ Toch wel een aparte ervaring. ,,Je komme op in partij, der lizze fjouwer perkjes en de oare keatsers fine it net echt leuk datst der bist.’’

‘It soe ek moai wêze as Taeke en ik mei syn twaën tagelyk ophâlde’

Als je alles op een rijtje zet, kun je spreken van een ‘overlevingsjaar’ zoals Van der Bos het zelf noemt. ,,De fêstichheid fan in wisse bal binnen de perklinen ûntbrekt noch en dat moat troch omlopen der wer yn komme.’’ Een kaatsjaar dus dat niet recht doet aan de grote kwaliteiten van opslager Van der Bos. Dus ook geen jaar om in stijl te stoppen. Alleen de terugkeer van die pijn kan hem doen besluiten te stoppen. Maar dat is voorlopig niet aan de orde. Ook mentaal zal het nog wel even duren voordat de vrees voor weer een blessure uit zijn hoofd is verdwenen.

Terug naar de voorwaardelijke ‘tink ik’ van dit moment. Want: ,,Wat Taeke docht wit ik net. As hy ophâldt en ik soe trochgean dan is myn ‘voorwaarde’ wol dat ik meidwaan wol mei in partoer om de prizen. As ik net mear stride kin om de prizen dan hâld ik op. Der binne op dit momint trije goede foarynsen wêr’t ik dat mei dwaan kin. Sis net wa fansels. Dus myn útspraak fan ‘Ik bin der wol út, ik gean noch in jier troch. Dit wurdt net myn lêste PC’ is dêr ôfhinkllik fan. Oan de oare kant is it ek moai as Taeke en ik mei syn twaën tagelyk ophâlde.’’