Keats (08) Kaatsgezin uit Lippenhuizen verknocht aan de kleine bal

Gepubliceerd op 13 augustus 2024

Tekst: Jelle Bangma
Foto’s: Henk Bootsma

Een kaatsgezin… Gezinnen waar alles draait om het kaatsen. Waar de ouders verslingerd raakten aan het magische spel en die passie overdroegen aan hun kinderen. Dat is ook het geval bij de familie Visser. Sikke Visser en Gelbrigje Bleeker, beiden jonge zestigers, groeiden op in de kaatshoek en toen ze later ver buiten de kaatshoek gingen wonen wisten ze toch hun beide zoons enthousiast te maken voor de kleine bal. Thomas en Sybren, inmiddels twintigers, werden zelf geen hoogvliegers, maar kwamen niet weer los van alles wat kaatsen heet.

Ik reis af naar Lippenhuizen. Ik was er nooit geweest, maar TomTom wijst mij de weg. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik niet wist dat hier ook wordt gekaatst. Met de familie wil het gesprek om de tafel wel los komen en wij zijn al snel in gesprek. Want waar passie heerst, is weinig aanzet nodig om mensen op de praatstoel te krijgen. Sikke: ,,Ik bin grut wurden yn Rie en dêr wie mar ien feriening. Dus alle bern keatsten en ik bin net wer opholden. Ik wie net in supertalint, mar ik haw al in pear kear meidien oan de Freule. Myn moaiste krânse wie lykwols de winst op de jubileumpartij, doe’t de feriening 100 jier bestie yn 1998.’’

Gelbrigje: ,,Ik kom fan Tsjummearum, mar ik haw sels noait keatst. Myn broer - Hessel Bleeker - wol, dy koe it goed en alle omballings om it keatsen hinne soargen derfoar dat it my ek noait wer los litten hat. Nei ús trouwen kamen wy te wenjen yn Terwispel en waarden wy lid fan de keatsferiening yn Akkrum. Dêr ha ús jonges it leard. Letter binne wy hjir yn Lippenhuzen kommen.’’

In Lippenhuizen werd ook een vereniging opgezet. Er waren meer die het spel beheersten en dus werd er gezocht om een geschikt veld. Uiteindelijk werd het een stuk boerenland, waar eerst de koeien moesten worden verdreven voordat er kon worden gekaatst. De naam van de vereniging was toen al gauw bedacht: ‘Tusken de flatsen’.

De jongens hadden graag deelgenomen aan de Freule voor Akkrum, maar door het postcodebeleid van de KNKB werd dat verhinderd. Terwispel viel onder Heerenveen en daar kaatsten geen jongens van hun leeftijd. Sikke: ,,Wy ha wakker west te praten op it bûnsburo, mar dêr driigden se ús mei sanksjes as wy trochsette soenen. Letter kaam it ‘Eenlingenbeleid’ en no is der folle mear mooglik. Mar wy ha der niks fan oerholden hear, it spul wie ús te leaf. Wy binne neist Akkrum ek lid wurden fan It Hearrenfean.’’

Thomas: ,,It foel foar my allegear te plak yn Lippenhuzen. Ik wie yntusken achttjin en hie eins inkeld op federaasjenivo keatst. De ôfstân nei it keatsgebiet wie dochs frij grut om mei te dwaan oan de KNKB-partijen. Mar yn de regio koe ek keatst wurde, ik hearde derby en spande my al frij gau yn foar de feriening.’’

Sybren: ,,Ja, ús heit en mem brochten ús net allinne nei de wedstryd, mar folle wichtiger: se learden ús ek om ferantwurdlik te wurden foar de eigen feriening. Dêr moasten jo je foar ynsette.”

Gelbrigje benadrukt nog een keer dat de gezelligheid om het kaatsen heen zo verbindend is. Hun horizon reikt ook veel verder dan Lippenhuizen. Zo is zij ook actief geworden in Heerenveen, waar zij bijvoorbeeld koffie rondbrengt tijdens de Masters, waar Sybren de partij mee organiseert.

Ondertussen is de federatie gegroeid met dorpen als Mildam, Jubbega en Tjalbert. Maar ook Grou lonkt naar de actieve groep van dorpen. Sikke: ,,En de measte ferienings binne net oansletten by de KNKB, dus de namme fan de federaasje is dan ek ‘De wylde Wâlden’.’’ Wekelijks staan er tien tot twintig parturen op de lijst bij verschillende wedstrijden in de regio.
In Lippenhuizen is onder aanvoering van Thomas een tweede vereniging ontstaan. De groep van een twintigtal jongeren kaatst onder de naam ‘De wiete wante’. De alternatieve vereniging bruist van jeugdig elan en de jongeren doen alles gezamenlijk. Sikke juicht het toe: ,,Lit se mar, se hoegden har net by ús as âldsjes oan te sluten. As der mar keatst wurdt!’’

Terwijl Sikke lid is van de wantencommissie en de werkgroep NK, staan de beide zoons geregeld op het veld als scheidsrechter. De jongens luisterden naar de dringende oproep dat er behoefte was aan scheidsrechters en gingen op cursus. Ondertussen kennen ze alle jeugdcategorieën, de dames en eerste klas heren en zitten nu tegen de top aan. Thomas glimlachend: ,,It wie foar my de iennichste manier om dochs ienris op de PC te stean.’’

Zelf kaatsen ze natuurlijk ook nog en zorgen er ook voor dat ze present zijn op die ene jaarlijkse partij op Vlieland en één van de partijen op Terschelling: gewoon, voor de aardigheid.

Een kaatsgezin… Hoe gepassioneerd kun je worden, zo ver buiten het kaatsgebied? Als ik terugrijd, komt opnieuw het besef dat de kaatssport afhangt van gewone mensen, die trouw hun ding doen zonder grote woorden… dat verdient een krans, met gouden bloemen!